Νομοσχέδιο «για την επιτάχυνση των μεγάλων έργων»...

Άρθρο της Ελένης Μήτσου

... ή επιτάχυνση των «μεγάλων περιβαλλοντικών καταστροφών», των «μεγάλων κόλπων», της «μεγάλης μάσας», της «μεγάλης μίζας»;... Όλοι αυτοί τίτλοι θα χαρακτήριζαν πολύ καλύτερα ένα νομοσχέδιο που έρχεται να καταπατήσει την περιβαλλοντική και πολεοδομική νομοθεσία, να καταργήσει εκατοντάδες διατάξεις που προστατεύουν τη δημόσια υγεία και ασφάλεια, να περιορίσει το ρόλο του ΣτΕ και να διευκολύνει τις δοσοληψίες ανάμεσα σε μεγαλοεπιχειρηματίες και υπουργούς.

Ποια είναι τα «μεγάλα έργα»;

Για να χαρακτηριστεί ένα έργο του ως «μεγάλο έργο» (Μ.Ε.) και να ενταχθεί στις διαδικασίες που προβλέπει το σχετικό νομοσχέδιο, θα πρέπει, θεωρητικά, να πληροί κάποια συγκεκριμένα κριτήρια. Π.χ. το συνολικό κόστος της επένδυσης να είναι άνω των 200 εκ. ευρώ, ή από την επένδυση να κατευθύνονται κάθε χρόνο 1 εκ. ευρώ σε έργα υψηλής τεχνολογίας κοκ.

Κατ’ εξαίρεση όμως, στη διαδικασία των Μ.Ε. θα μπορούν να ενταχθούν έργα που δεν πληρούν τα παραπάνω κριτήρια, αλλά θα χαρακτηρίζονται "μείζονος σημασίας για την εθνική οικονομία"... δηλαδή, εν δυνάμει όλα τα έργα!

Γιατί για τον χαρακτηρισμό ενός έργου ως «μείζονος σημασίας για την εθνική οικονομία» δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Το μόνο «αντικειμενικό» κριτήριο θα είναι, ποιο έργο θέλει να προωθήσει η κυβέρνηση και ποιο όχι. Εξάλλου την απόφαση για την υπαγωγή ενός έργου στη διαδικασία των Μ.Ε. θα την λαμβάνει μια επιτροπή, η οποία θα αποτελείται από τους υπουργούς: Εσωτερικών, Οικονομικών, Υποδομών και Περιβάλλοντος. Έτσι, οι σχέσεις μεταξύ υπουργών και μεγαλοεπιχειρηματιών (συμπεριλαμβανομένων των μιζών και λοιπών δοσοληψιών) συσφίγγονται και επίσημα. 



Στο βωμό των "μεγάλων έργων" θυσιάζεται...

... Το περιβάλλον!
Τα Μ.Ε. επιτρέπεται να χωροθετηθούν σε παραλίες και αιγιαλούς, στον πυθμένα θαλασσών, στα δάση καθώς και σε προστατευόμενες περιοχές (Νatura 2000, εθνικά πάρκα κ.α.), παραβαίνοντας κάθε περιβαλλοντική νομοθεσία και προκαλώντας ανυπολόγιστες οικολογικές καταστροφές! Μάλιστα για την ταχύτερη και καλύτερη εξυπηρέτηση των αναδόχων των Μ.Ε. οι «άδειες της καταστροφής» θα δίδονται με προεδρικά διατάγματα.

... Οι ελεύθεροι χώροι στις πόλεις!
Τα Μ.Ε. επιτρέπεται επίσης να χωροθετηθούν μέσα στις πόλεις ή γύρω από αυτές... πρακτικά, όπου έχει απομείνει ελεύθερος χώρος. Την ίδια στιγμή, για την κατασκευή και την επέκτασή τους «επιτρέπονται παρεκκλίσεις από τους ισχύοντες όρους και περιορισμούς δόμησης της περιοχής, καθώς και από τις διατάξεις του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού». Έτσι στον Ελαιώνα, στο πρώην αεροδρόμιο ελληνικού, στο πάρκο Γουδί και άλλου, αντί για πράσινο θα φυτρώνουν τσιμεντένια μεγαθήρια, «μείζονος σημασίας για την εθνική οικονομία»!

... Η δημόσια υγεία και ασφάλεια!
Το νομοσχέδιο υποχρεώνει όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου να γνωμοδοτήσουν για ένα Μ.Ε. μέσα σε 30 ημέρες. Τι θα γίνεται αν δεν τα καταφέρουν; Τα Μ.Ε. θα προχωρούν χωρίς να έχουν λάβει τις σχετικές άδειες και πιστοποιητικά. Δεδομένου τώρα, ότι για τις περισσότερες υπηρεσίες η γνωμοδότηση μέσα σε 30 ημέρες είναι πρακτικά αδύνατη, τα Μ.Ε. θα προχωρούν χωρίς να έχουν λάβει π.χ. πιστοποιητικό πυροπροστασίας, άδεια διάθεσης βιομηχανικών αποβλήτων, άδεια διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων, άδειες που προβλέπονται στο πολεοδομικό δίκαιο κ.α. θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και την ασφάλεια όχι μόνο των εργαζομένων στα έργα αυτά, αλλά και των πολιτών συνολικά.

... Το δικαίωμά μας να αντιδράσουμε!
Οι διαδικασίες εξπρές για την αδειοδότηση των Μ.Ε. αφήνουν μικρά περιθώρια στους πολίτες να οργανωθούν και αντιδράσουν ενάντια σε ένα καταστροφικό Μ.Ε. Ωστόσο το νομοσχέδιο δεν έχει μόνο μια ασφαλιστική δικλείδα ενάντια στα κινήματα...

Αναφέραμε ότι τα Μ.Ε. θα εγκρίνονται και θα παρακολουθούνται από ένα συμβούλιο υπουργών. Αν τώρα λάβουμε υπόψη ότι σύμφωνα με τους νόμους 2690/1999 και 11764/653/2006 οι πολίτες δεν έχουν δικαίωμα γνώσης εγγράφων και άλλων πληροφοριών που αναφέρονται στις συζητήσεις του Υπουργικού Συμβουλίου, καταλαβαίνουμε ότι θα μαθαίνουμε για τα Μ.Ε. και τις επιπτώσεις τους όταν αυτά θα έχουν πλέον ξεκινήσει...

Κι’ αν πάλι, παρόλα αυτά, προλάβει ένα κίνημα να οργανωθεί, το νομοσχέδιο επιχειρεί να του αφαιρέσει ένα σημαντικό όπλο: την προσφυγή στο ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας). Σύμφωνα με το άρθρο 13 του νομοσχεδίου, εφεξής το ΣτΕ θα έχει δικαίωμα να εκδικάζει μόνο υποθέσεις Μ.Ε. που διέπονται από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Πόσο δύσκολο είναι όμως για κυβέρνηση και κεφάλαιο να περιγράψουν ένα Μ.Ε. με τρόπο που να μην εμπίπτει στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο;

Φτάνει πια!

Η σημερινή κυβέρνηση στο βωμό του κέρδους των τραπεζιτών και των μεγαλοεπιχειρηματιών έχει θυσιάσει τους μισθούς και τις συντάξεις μας, τη δημόσια υγεία και παιδεία, δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Με το παρών νομοσχέδιο επιχειρεί να μην αφήσει όρθια σπιθαμή δάσους, παραλίας, και ελεύθερου χώρου στις πόλεις μας...

Και αυτά τα εγκλήματα, ο εντολοδόχος του ΔΝΤ και της τρόικας, ο αγαπημένος των Γερμανών τραπεζιτών και των «αγορών» (ονομαζόμενος και πρωθυπουργός της Ελλάδας) έχει το θράσος να τα ονομάζει και «επανάσταση» - την «επανάσταση του αυτονόητου»...