Άρθρο της Ηλέκτρας Κλείτσα
20/3: Κάτοικοι της Βόρειας Χλακιδικής που διαμαρτύρονται για την εισβολή συνεργείων της εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός» στο βουνό Κάκαβος, δέχονται επίθεση από «αγανακτισμένους εργαζόμενους», ή για την ακρίβεια από τον ιδιωτικό στρατό του κυρίου Μπόμπολα, στο οποίο ανήκει η εταιρεία, που έχει αναλάβει την κατασκευή και την εκμετάλλευση μεταλλείων χρυσού στην περιοχή.
25/3: Νέα επίθεση ενάντια στους κατοίκους που διαμαρτύρονται κατά τη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης, αυτή τη φορά από την αστυνομία, με χημικά και πλαστικές σφαίρες.
26/3: Με έγγραφο του Δασαρχείου Αρναίας, σταματούν (έστω και προσωρινά) οι εργασίες της εταιρείας, και απομακρύνονται τα συνεργεία και τα μηχανήματα από το βουνό.
30/3: Το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αριστοτέλη πολιορκείται από μια τεράστια συγκέντρωση (χιλίων περίπου) κατοίκων της περιοχής. Για άλλη μια φορά, η διαμαρτυρία πνίγεται στα χημικά από δυνάμεις των ΜΑΤ που έχουν κατακλύσει την περιοχή, προκειμένου να προστατέψουν τα συμφέροντα του κυρίου Μπόμπολα...
Χρυσός και δηλητήριο
Προφανώς οι κάτοικοι της περιοχής, δεν αντιδρούν για πλάκα, ούτε επειδή δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να κυνηγιούνται με τα ΜΑΤ και να εισπνέουν χημικά. Το κίνημα ενάντια στα μεταλλεία προσπαθεί απλά να προστατέψει το φυσικό περιβάλλον της περιοχής και την υγεία των κατοίκων της από την απόλυτα καταστροφική διαδικασία με την οποία λειτουργούν αυτού του είδους οι «επενδύσεις».
Η εξόρυξη χρυσού γίνεται είτε σε τεράστιους ανοικτούς κρατήρες, είτε σε ορύγματα κλειστού τύπου. Και στις δύο περιπτώσεις, το υλικό που εξορύσσεται δεν είναι καθαρός χρυσός, αλλά αναμεμειγμένα πετρώματα. Για να απομονωθεί ο χρυσός, τα πετρώματα αυτά «ξεπλένονται» με κυάνιο. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο δηλητήριο, θανατηφόρο ακόμη και σε πολύ μικρές δόσεις. Μετά το «ξέπλυμα», το κυάνιο συγκεντρώνεται σε δεξαμενές μέσα στα όρια της εξορυκτικής μονάδας. Από εκεί, το κυάνιο μπορεί πολύ εύκολα να «δραπετεύσει» από τις δεξαμενές στις οποίες συγκεντρώνεται, δηλητηριάζοντας λίμνες, ποτάμια, θάλασσες, τα υπόγεια νερά μιας περιοχής, όπως και κάθε ζωντανό οργανισμό που εξαρτάται από αυτά.
Το δάσος, το δασαρχείο και ο υπουργός
Πολύ καιρό πριν την εντολή για διακοπή των εργασιών στον Κάκαβο, το δασαρχείο Αρναίας, είχε τοποθετηθεί αρνητικά στην «επένδυση» της «Ελληνικός Χρυσός», δεδομένου ότι για την υλοποίησή της απαιτείται η αποψίλωση του βουνού. Ωστόσο, το Υπουργείο Περιβάλλοντος, θέλοντας να προστατέψει τους επιχειρηματίες φίλους του από τέτοιου είδους αυθάδεις πρεμβάσεις στο μέλλον, έχει ήδη πάρει τα μέτρα του: μετά την πρόσφατη ψήφιση του νόμου για την «Ποινική Προστασία του Περιβάλλοντος» (στην πραγματικότητα πρόκειται για την προστασία του εργολάβου), όταν πρόκειται για «σημαντικές επενδύσεις», αρμόδιος για να δώσει άδεια επέμβασης σε δασικές εκτάσεις δε θα είναι το τοπικό δασαρχείο, αλλά ο υπουργός! Για την ακρίβεια, ο νόμος προβλέπει ότι:
Η εξόρυξη χρυσού γίνεται είτε σε τεράστιους ανοικτούς κρατήρες, είτε σε ορύγματα κλειστού τύπου. Και στις δύο περιπτώσεις, το υλικό που εξορύσσεται δεν είναι καθαρός χρυσός, αλλά αναμεμειγμένα πετρώματα. Για να απομονωθεί ο χρυσός, τα πετρώματα αυτά «ξεπλένονται» με κυάνιο. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο δηλητήριο, θανατηφόρο ακόμη και σε πολύ μικρές δόσεις. Μετά το «ξέπλυμα», το κυάνιο συγκεντρώνεται σε δεξαμενές μέσα στα όρια της εξορυκτικής μονάδας. Από εκεί, το κυάνιο μπορεί πολύ εύκολα να «δραπετεύσει» από τις δεξαμενές στις οποίες συγκεντρώνεται, δηλητηριάζοντας λίμνες, ποτάμια, θάλασσες, τα υπόγεια νερά μιας περιοχής, όπως και κάθε ζωντανό οργανισμό που εξαρτάται από αυτά.
Το δάσος, το δασαρχείο και ο υπουργός
Πολύ καιρό πριν την εντολή για διακοπή των εργασιών στον Κάκαβο, το δασαρχείο Αρναίας, είχε τοποθετηθεί αρνητικά στην «επένδυση» της «Ελληνικός Χρυσός», δεδομένου ότι για την υλοποίησή της απαιτείται η αποψίλωση του βουνού. Ωστόσο, το Υπουργείο Περιβάλλοντος, θέλοντας να προστατέψει τους επιχειρηματίες φίλους του από τέτοιου είδους αυθάδεις πρεμβάσεις στο μέλλον, έχει ήδη πάρει τα μέτρα του: μετά την πρόσφατη ψήφιση του νόμου για την «Ποινική Προστασία του Περιβάλλοντος» (στην πραγματικότητα πρόκειται για την προστασία του εργολάβου), όταν πρόκειται για «σημαντικές επενδύσεις», αρμόδιος για να δώσει άδεια επέμβασης σε δασικές εκτάσεις δε θα είναι το τοπικό δασαρχείο, αλλά ο υπουργός! Για την ακρίβεια, ο νόμος προβλέπει ότι:
«Ο Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, μετά από γνώμη του Τεχνικού Συμβουλίου Δασών, μπορεί να συνάπτει προγραμματικές συμβάσεις του άρθρου 100 του Ν. 3852/2010 για τη μελέτη, κατασκευή, εκτέλεση έργων, εργασιών και προμηθειών από τα αναφερόμενα στο άρθρο 16 του ν. 998/1979 όταν:
α. Το ύψος της προγραμματικής σύμβασης υπερβαίνει το ποσό των 500.000 ευρώ για την περιοχή ευθύνης του κάθε δασαρχείου.
β. Τα ως άνω έργα, μελέτες και προμήθειες αφορούν δασικού χαρακτήρα δημόσιες εκτάσεις που εμπίπτουν στις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 18 του ν. 1650/ 1986 (ΦΕΜ 160 Α'), ή προστατευόμενες δασικές περιοχές των δικτύων NATURA 2000 και RAMSAR».
α. Το ύψος της προγραμματικής σύμβασης υπερβαίνει το ποσό των 500.000 ευρώ για την περιοχή ευθύνης του κάθε δασαρχείου.
β. Τα ως άνω έργα, μελέτες και προμήθειες αφορούν δασικού χαρακτήρα δημόσιες εκτάσεις που εμπίπτουν στις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 18 του ν. 1650/ 1986 (ΦΕΜ 160 Α'), ή προστατευόμενες δασικές περιοχές των δικτύων NATURA 2000 και RAMSAR».
Επομένως, παρά τη σημαντική απόφαση του δασαρχείου Αρναίας, παρά το γεγονός ότι η «Ελληνικός Χρυσός» αναγκάστηκε προς το παρόν να διακόψει τις εργασίες, είναι θέμα χρόνου να δώσει ο ίδιος ο υπουργός στην εταιρεία την άδεια να μπει στο δάσος και να μην αφήσει τίποτα όρθιο.
Ο Δήμαρχος και οι “επενδυτές”
Φυσικά η στάση του δημάρχου Αριστοτέλη (πρόκειται για τον... γνωστό κύριο Χ. Πάχτα), δεν προκαλεί καμία έκπληξη, τουλάχιστον σε όσους θυμούνται τα λίγο παλιότερα κατορθώματά του. Η σχέση του με τους απανταχού επενδυτές ήταν και παραμένει περίφημη. Όσο όμως για τη σχέση του με τα δάση, μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον αμφιλεγόμενη... Όταν το 2004, ως υφυπουργός οικονομικών βρέθηκε και πάλι στη δύσκολη θέση να επιλέξει ανάμεσα στο δάσος και την ανάπτυξη, διάλεξε το δεύτερο, προκαλώντας ένα θορυβώδες σκάνδαλο που έκανε καιρό να ξεχαστεί. Για την ακρίβεια, προσπάθησε να περάσει τροπολογία με την οποία θα δινόταν άδεια στο ξενοδοχειακό συγκρότημα «Πόρτο Καρράς» να επεκταθεί σε δασική έκταση. Σήμερα, ως δήμαρχος Αριστοτέλη, μπορεί να χρειάζεται τη συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων για να πλησιάσει το δημαρχείο, ωστόσο η υποστήριξή του στην επένδυση για την υλοποίηση της οποίας απαιτείται η ολοκληρωτική καταστροφή τεράστιων δασικών εκτάσεων, δεν αποτελεί σκάνδαλο, αλλά τη δημόσια διατυπωμένη πρόθεση της κυβέρνησης και του «επιχειρηματικού κόσμου».
Να τους σταματήσουμε!
Το μόνιμο επιχείρημα για κάθε περιβαλλοντική καταστροφή που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια, είναι η ανάπτυξη της οικονομίας, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων, που υποτίθεται ότι θα μας σώσουν από τη χρεοκοπία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα άνευ προηγουμένου ξεπούλημα δημόσιων εκτάσεων και φυσικού πλούτου στους μεγαλοεργολάβους φίλους της κυβέρνησης, με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και την ποιότητα ζωής της κοινωνίας.
Φυσικά η στάση του δημάρχου Αριστοτέλη (πρόκειται για τον... γνωστό κύριο Χ. Πάχτα), δεν προκαλεί καμία έκπληξη, τουλάχιστον σε όσους θυμούνται τα λίγο παλιότερα κατορθώματά του. Η σχέση του με τους απανταχού επενδυτές ήταν και παραμένει περίφημη. Όσο όμως για τη σχέση του με τα δάση, μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον αμφιλεγόμενη... Όταν το 2004, ως υφυπουργός οικονομικών βρέθηκε και πάλι στη δύσκολη θέση να επιλέξει ανάμεσα στο δάσος και την ανάπτυξη, διάλεξε το δεύτερο, προκαλώντας ένα θορυβώδες σκάνδαλο που έκανε καιρό να ξεχαστεί. Για την ακρίβεια, προσπάθησε να περάσει τροπολογία με την οποία θα δινόταν άδεια στο ξενοδοχειακό συγκρότημα «Πόρτο Καρράς» να επεκταθεί σε δασική έκταση. Σήμερα, ως δήμαρχος Αριστοτέλη, μπορεί να χρειάζεται τη συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων για να πλησιάσει το δημαρχείο, ωστόσο η υποστήριξή του στην επένδυση για την υλοποίηση της οποίας απαιτείται η ολοκληρωτική καταστροφή τεράστιων δασικών εκτάσεων, δεν αποτελεί σκάνδαλο, αλλά τη δημόσια διατυπωμένη πρόθεση της κυβέρνησης και του «επιχειρηματικού κόσμου».
Να τους σταματήσουμε!
Το μόνιμο επιχείρημα για κάθε περιβαλλοντική καταστροφή που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια, είναι η ανάπτυξη της οικονομίας, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων, που υποτίθεται ότι θα μας σώσουν από τη χρεοκοπία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα άνευ προηγουμένου ξεπούλημα δημόσιων εκτάσεων και φυσικού πλούτου στους μεγαλοεργολάβους φίλους της κυβέρνησης, με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και την ποιότητα ζωής της κοινωνίας.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Χαλκιδικής, δεν πρόκειται για μια ήπια επένδυση που θα δημιουργήσει «μικροπροβλήματα», αποδίδοντας ταυτόχρονα σημαντικά έσοδα στο δημόσιο. Πρόκειται για ένα περιβαλλοντικό τσουνάμι, που θα αποφέρει κέρδη αποκλειστικά και μόνο στους εμπλεκόμενους εργολάβους, καταστρέφοντας τεράστιες δασικές εκτάσεις και ολόκληρες περιοχές.
Ο αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής, είναι αγώνας όλων μας, όχι μόνο για την τεράστια περιβαλλοντική σημασία της περιοχής για ολόκληρη τη χώρα, αλλά γιατί στη Χαλκιδική σήμερα βλέπουμε το μέλλον της γειτονιάς μας, του χωριού μας, του πάρκου δίπλα στο σπίτι μας, του νερού που πίνουμε, του αέρα που αναπνέουμε. Όλα αυτά, μικρότερα ή μεγαλύτερα, θα βρεθούν σύντομα (αν δεν είναι ήδη) στο στόχαστρό τους. Πρέπει να τους σταματήσουμε, πριν να είναι αργά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου