Άρθρο της Ελένης Μήτσου
... ή επιτάχυνση των «μεγάλων περιβαλλοντικών καταστροφών», των «μεγάλων κόλπων», της «μεγάλης μάσας», της «μεγάλης μίζας»;... Όλοι αυτοί τίτλοι θα χαρακτήριζαν πολύ καλύτερα ένα νομοσχέδιο που έρχεται να καταπατήσει την περιβαλλοντική και πολεοδομική νομοθεσία, να καταργήσει εκατοντάδες διατάξεις που προστατεύουν τη δημόσια υγεία και ασφάλεια, να περιορίσει το ρόλο του ΣτΕ και να διευκολύνει τις δοσοληψίες ανάμεσα σε μεγαλοεπιχειρηματίες και υπουργούς.
Ποια είναι τα «μεγάλα έργα»;
Για να χαρακτηριστεί ένα έργο του ως «μεγάλο έργο» (Μ.Ε.) και να ενταχθεί στις διαδικασίες που προβλέπει το σχετικό νομοσχέδιο, θα πρέπει, θεωρητικά, να πληροί κάποια συγκεκριμένα κριτήρια. Π.χ. το συνολικό κόστος της επένδυσης να είναι άνω των 200 εκ. ευρώ, ή από την επένδυση να κατευθύνονται κάθε χρόνο 1 εκ. ευρώ σε έργα υψηλής τεχνολογίας κοκ.
Κατ’ εξαίρεση όμως, στη διαδικασία των Μ.Ε. θα μπορούν να ενταχθούν έργα που δεν πληρούν τα παραπάνω κριτήρια, αλλά θα χαρακτηρίζονται "μείζονος σημασίας για την εθνική οικονομία"... δηλαδή, εν δυνάμει όλα τα έργα!
Γιατί για τον χαρακτηρισμό ενός έργου ως «μείζονος σημασίας για την εθνική οικονομία» δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Το μόνο «αντικειμενικό» κριτήριο θα είναι, ποιο έργο θέλει να προωθήσει η κυβέρνηση και ποιο όχι. Εξάλλου την απόφαση για την υπαγωγή ενός έργου στη διαδικασία των Μ.Ε. θα την λαμβάνει μια επιτροπή, η οποία θα αποτελείται από τους υπουργούς: Εσωτερικών, Οικονομικών, Υποδομών και Περιβάλλοντος. Έτσι, οι σχέσεις μεταξύ υπουργών και μεγαλοεπιχειρηματιών (συμπεριλαμβανομένων των μιζών και λοιπών δοσοληψιών) συσφίγγονται και επίσημα.
