Φίλε εργαζόμενε στα Μεταλλεία του Στρατωνίου …

 Αναδημοσίευση από: http://ierissiotes.blogspot.gr

Φίλε εργαζόμενε στα Μεταλλεία του Στρατωνίου,

Χαίρομαι που μπορούμε να μιλήσουμε

Το όνομα μου είναι Μητσάκα Μαρία. Κατάγομαι από - και ζω τον μισό χρόνο στην Ιερισσό.

Αγωνίζομαι ενάντια στην εξόρυξη του χρυσού με όση δύναμη διαθέτω.

Δεν θα μιλήσω συναισθηματικά όπως είναι ο δικός σου λόγος. Θα μιλήσω μαζί σου ορθολογικά. Είναι ο μόνος τρόπος για να βρούμε αυτά που μας ενώνουν. Και είναι πολλά.

Σε ενημερώνω δε, ότι είμαι χημικός, απόφοιτος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου με την παρέμβαση του οποίου εκείνη την εποχή, έκανα την πρακτική μου άσκηση (δύο μήνες) στα μεταλλεία του Στρατωνίου.

Τότε λοιπόν η μεταλλευτική εταιρεία έριχνε τα λύματα από τα πλυντήρια της στην θάλασσα της Ιερισσού και έπρεπε να γίνει μεγάλος αγώνας για να μεταφερθούν τελικά στα τέλματα της Ολυμπιάδας.

Και βέβαια και τότε οι χημικοί υπάλληλοι  της εταιρείας ισχυριζόταν ότι  ΤΑ ΛΥΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΠΑΡΑ ΚΑΘΑΡΟ ΝΕΡΑΚΙ….

Δεν γνώριζαν;

Όχι. Γνώριζαν και πολύ καλά. Ήσαν καλοί επιστήμονες.

Αλλά γνώριζαν και κάτι άλλο: Ότι αν δεν υπερασπίζονταν τα συμφέροντα της εταιρείας, θα απολύονταν.

Αυτό συνιστά μία προϋπόθεση για κάθε εργαζόμενο σε κάθε εταιρεία. Είναι όρος δηλαδή στο συμβόλαιο πρόσληψης άλλοτε γραπτός και άλλοτε άγραφος.

Έτσι λοιπόν, τον αγώνα τον κάναμε εμείς οι απέξω και σήμερα η θάλασσα μπροστά στο Στρατώνι, εκεί που εσείς και τα παιδιά σας ζουν, είναι καθαρότερη.

Πιστεύω ότι σε αυτό τουλάχιστον συμφωνούμε.

Όσον αφορά τώρα τα  λύματα στα τέλματα  της Ολυμπιάδας, σήμερα. που –  λόγω της τιμής του χρυσού- συμφέρει την εταιρεία να τα απομακρύνει, για να εκμεταλλευτεί τον χρυσό που περιέχουν,  δέχεται και συμφωνεί –με καθυστέρηση χρόνων- ότι πρέπει  να αλλάξει ο τρόπος απόθεσης των λυμάτων.

Προφανώς, κριτήριο της εταιρείας  ήταν και εξακολουθεί να είναι κυρίως το οικονομικό συμφέρον  και άλλοτε η πίεση η κοινωνική.

Οφείλω να  σε ενημερώσω επίσης ότι για το ήδη υπάρχον εργοστάσιο υπόγειας εξόρυξης εμείς δεν θέσαμε αίτημα να φύγει, εφόσον η ρύπανση που προκαλεί γίνεται με ρυθμούς που η φύση μπορεί να την απορροφήσει  και επομένως είναι ανεκτή.

Κάθε φορά μάλιστα που κάποια από τις μεταλλευτικές εταιρείες εκβίαζε τις Κυβερνήσεις –παραμονές εκλογών  συνήθως – ότι θα κηρύξει πτώχευση μας βρίσκατε συμπαραστάτες στους αγώνες σας.

Οι εταιρείες εκβιάζουν ωμά κάθε φορά χρησιμοποιώντας ως ομήρους εσάς τους εργαζόμενους και υποβάλλοντας το εξής δίλημμα στις Κυβερνήσεις:

Είτε μας δίνεται την άδεια να κοσκινίσουμε τον Κάκαβο να πάρουμε το χρυσό και τα άλλα μέταλλα της περιοχής έστω και αν αυτό συνεπάγεται την λειτουργία μιας από τις ποιο ρυπογόνους βιομηχανίες καθετοποίησης μετάλλων ή –σε περίπτωση άρνησης σας- φεύγουμε και  απολύουμε τους εργαζόμενους.

Και σχεδιάζουν οι χρυσοθήρες αυτοί, χωρίς κανένα σεβασμό στην ιστορία μας –αφού μόνο για το κέρδος νοιάζονται ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ-  να εγκαταστήσουν την βιομηχανία αυτή δίπλα στην πατρίδα του Αριστοτέλη, στην αρχαία Άκανθο, στην διώρυγα του Ξέρξη, στο Άγιο Όρος.

Και όμως φίλε, ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι το βουνό του Κακαβου είναι  η ζωή όλης της περιοχής. Στα σπλάχνα του αλλά και στην επιφάνεια του όπου ρέουν τα γάργαρα ρέματα του, έχει το μοναδικό ΝΕΡΟ μας.

Στο σχολείο που διδάχτηκες τις βασικές γνώσεις, θα θυμάσαι φαντάζομαι το  δόγμα που αφηγείται με λίγα λόγια την γεωγραφία της ανθρωπότητας:

Πρώτα υπάρχει το βουνό, το βουνό  γεννά το νερό και εκεί κοντά θα βρούμε τους ανθρώπους, τις πόλεις και τον πολιτισμό τους.

Σύμφωνα με την ίδια την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της Εταιρείας θα παράγονται γύρω στους 3.000 τόνους τοξική σκόνη (φορέα βαρέων μετάλλων) ανά ώρα που θα μεταφέρεται ασφαλώς με τα ρεύματα του αέρα σε τεράστιες αποστάσεις. Ποιό φυτό, ποιό ζώο, ποιος άνθρωπος θα μείνει ανεπηρέαστο για να επιβιώσει όχι μόνο  στο δάσος του Κάκαβου αλλά και σε όλη την γύρω περιοχή;

ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ:

Υπάρχει τρόπος να περιορίσεις  τον άνεμο; Στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη φτάνει σκόνη από την έρημο της Σαχάρας.

Που σχεδιάζει η εταιρεία με το παραπλανητικό όνομα «Ελληνικός Χρυσός» να εγκαταστήσει τις  ρυπογόνους εγκαταστάσεις; Στο ρήγμα του μεγάλου σεισμού  της περιοχής, σύμφωνα πάντα με την Μελέτη της περί Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Και όμως θα άκουσες υποθέτω τον κ. Χουλιαρα να δηλώνει ότι το ρήγμα αυτό μπορεί να δώσει σεισμό γίγαντα άνω των 7 ρίχτερ.

Μπορείς να ενημερωθείς μέσα από το διαδίκτυο αναλυτικά για τις Επιστημονικές απόψεις 40 καθηγητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του ΤΕΕ Θεσσαλονίκης, των εργαζομένων του ΙΓΜΕ, για τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της επένδυσης που μου είναι δύσκολο να τις αναπτύξω σε μια επιστολή.

Πόσα επαγγέλματα θα χαθούν –λόγω της βάναυσης υπονόμευσης της ντόπιας οικονομίας- για πάντα από την περιοχή; Τουλάχιστον η Μελισσουργία, Υλοτομία, Τουρισμός, Αλιεία, Γεωργία και Κτηνοτροφία

Πόσους επιπλέον από τους ήδη 500 εργαζόμενους θα προσλάβει η Εταιρεία; Όπως η ίδια αναφέρει κάπου 1500. Όμως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι που θα χάσουν τις δουλειές τους τι θα κάνουν; Θα φύγουν μετανάστες ή θα γίνουν επαίτες στη Εταιρεία η οποία ήδη από τώρα κάνει επίδειξη προσλήψεων- ομήρων;

Πόσο θα μείνει η Εταιρεία στην περιοχή; Όσο υπάρχει μετάλλευμα.

Και μετά τι;

Θα αφήσει πίσω της ότι άφησε όταν έφυγε πριν από κάποια χρόνια η άλλη μεταλλευτική, η TVΧ. Μια μολυσμένη και κατεστραμμένη περιοχή. Μόνο που αυτή τη φορά η μόλυνση και η καταστροφή θα είναι τεράστια και μόνιμη.

Στην επιστολή σου διαθέτεις πολύ χρόνο για την βία στην περιοχή. Το θέμα αυτό είναι πολύ απλό και έπρεπε να έχεις βρει  μόνος σου τα αίτια. Σύμφωνα με τους νόμους του Κράτους, που πρέπει όλοι να σεβόμαστε για να ζούμε αρμονικά, η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων έπρεπε να τεθεί σε διαβούλευση με τους δημότες του Δήμου Αριστοτέλη.

ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ.

Γνωρίζεις γιατί; Γιατί γνώριζαν ότι θα ήταν αρνητική. Έτσι η κ. Μπιρμπίλη ως Υπουργός είχε την μελέτη για μήνες στο συρτάρια της και δεν την υπέγραφε.

Όμως ο γνωστός πρώην υπουργός Παπακωνσταντίνου, την υπέγραψε την πρώτη ημέρα που αντικατάστησε την κ. Μπιρμπίλη στο αρμόδιο υπουργείο.

Ποιος λοιπόν, κατά την άποψή σου, ασκεί βία στην περιοχή;

Μήπως εκείνοι που δεν διστάζουν στο όνομα του κέρδους να καταστρέφουν το μέλλον, την υγεία, την οικονομία ενός ξένου γι’ αυτούς πληθυσμού ή μήπως οι κάτοικοι που αγωνίζονται ενάντια σε τέτοιους ξενόφερτους επιδρομείς που καταβαίνουν σαν ακρίδες σε χώρες που βρίσκονται σε κρίση και αφού αρπάξουν τον τοπικό πλούτο, αφήνουν πίσω τους τον όλεθρο και επιστρέφουν τελικά πλουσιότεροι στη χώρα τους;

Οι κάτοικοι της περιοχής, φίλε, δέχονται  δακρυγόνα , ξύλο, φυλακίσεις  και συνεχίζουν τον αγώνα μέχρι να νικήσουν, να παραδώσουν ακέραια στα παιδιά τους τη γη των πατεράδων τους.

Φιλικά

Μητσάκα Μαρία